یکی از چیزایی که یه مدت ذهن تموم خلق‌الله رو مشغول کرده بود و یه‌جوری همه رو سرکار گذاشته بود، این فیلم زهرا امیر ابراهیمی یا دختر شوکت بود، که کم کم داره موجش فروکش میکنه، البته داره خبرهای دیگه‌ای برای بعضی دیگه مطرح میشه. من اولین‌بار از طریق یه دوست که پیغام آفلاین گذاشته بود تو یه روز جمعه غروب فهمیدم و شوکه شدم فردا هم که شرکت اومدم دیدم خبر مثل تغییر مدیرعامل تو شرکت پیچیده و همه دارن راجع به اون صحبت میکنن.
یه سری بحث حریم شخصی رو مطرح میکردن و به نظرشون کار درستی نبوده ولی اگه فیلم رو ندیده بودن شدیداً ابراز علاقه میکردن که اونو ببینن. آدم هنگ میکرد که به استدلالشون توجه کنه یا اشتیاقشون.
یه سری هم ناراحت نحوه اطلاع‌رسانی بودن که همه رو گیج کرده بود، یه روز میگفتن طرف شبیه این بوده روز بعد میگفتن هنرپیشه به دادسرا احضار و 4 ساعت بازجویی شده. یه دسته هم انگار یه موضوع جدید پیدا کرده بودن برای اینکه یه زمان کوتاه هم شده حس افلاطون و سقراط بودن رو تجربه کنن و شروع میکردن در مورد آزادی اعمال هر انسان و مربوط بودن اونا به خود شخص و احترام به شخصیت افراد و ... نطق میکردن.
تو این وسطها خلاقیت و هوش ایرانی هم جنبه‌ای از توان خود را نشان داد و خبر اون آدمی که جلوی ایران خودرو(جائی که حدود 12000 کارگر و کارمند برای سوار شدن به سرویس چندبار در روز از اونجا رد میشن) 4000 تا سی‌دی خام را به جای فیلم زهره تو یه روز فروخت و کلی پول رو تو یه روز به جیب زد دهن به دهن نقل میشد.
از همه اینا که بگذریم، یه چیز مشترک که تو تموم افراد بود و میشد از لابلای صحبتشون فهمید این بود که تموم جنسهای مذکر حسرت میخوردن که چرا جای اون آقاهه نیستن. شاید اینجا یه کم سبقت غیرمجاز گرفتم ولی واقعاً اینطوری بود. بعد از کلی بحث سنگین فلسفی و ادا و اصول، بعنوان جمعبندی و حسن ختام مطرح میشد: که حالا ازحق نگذریم، این بنده خدا عجب هیکلٍ .... داشت وحسرت رو میشد تو چشمشون دید که خوش بحال اون آقاهه و کاشکی ما جای اون بودیم. در مورد جنس محترم مونث اظهارنظر نمیکنم چون در این رابطه با اونا صحبتی نداشتم، فقط یه دونفری بودن که این عمل رو حق طبیعی خانوم میدونستن و از پخش‌شدن این سی‌دی اظهار ناراحتی شدید میکردن، که البته به جای خود قبل احترام و درست است.
این حالت رو نمیدونم چی میشه اسمش رو گذاشت ولی تو همه موارد منفی تو جامعه ایجاد شده. مثلاً وقتی خبر اختلاس چند میلیاردی یا دزدی اموال عمومی یا رشوه کلان و اینجور چیزاها تو جامعه پخش میشه، هیچکس نگران ایجاد نابسامانی اقتصادی، ایجاد بحران مالی، نا امنی و خراب شدن جو اعتماد و بی‌توجهی به ارزشهای اخلاقی نیست، و اگه اظهار گله یا شکایتی میشه اینه که چرا این اختلاسها رو اونا نمیتونن انجام بدن یا رشوهها رو بگیرن. اگه یه زمانی کسی به اونا زور میگه، این زور گفتن عمل بدی نیست، این بده که چرا اونا نمیتونن به بقیه زور بگن. یعنی بد بودن ذات کار و قبح و زشتی اون از بین رفته.
اینها همه نشون میده که یه مشکلات خاصی تو فرهنگ ما بوجود اومده که حل کردن اونا کلی زمان میبره، شاید اصلاً هم قابل حل نباشه. باید منتظر بود و دید.